.png "English"){kind=small}
Met tegenzin begin ik de feiten onder ogen te zien. Stap voor stap bemoeit Brussel zich meer met grote Nederlandse beslissingen. In het verleden stelde Brussel zich nog enigszins terughoudend op. Nederland was en is een van de grootste netto betalers aan de Europese Unie, met per hoofd van de bevolking de hoogste bijdrage. Die wil je te vriend houden. Zou je denken. Ongetwijfeld zal Brussel in het verleden kritiek hebben gehad op elementen binnen het Nederlandse beleid. Maar dat werd diplomatiek verwoord in achterkamertjes. Bovenal zal de kritiek zich gericht hebben op de afnemende appetijt van Nederland de portemonnee te blijven trekken voor het Europese Ideaal.
Europese Ideaal
Dit Ideaal bestaat er niet alleen uit dat wij economisch van elkaar profiteren. Maar ook dat we allemaal broeders en zusters zijn, die onenigheden niet per definitie laten ontaarden in oorlogsverklaringen. Perverse neveneffecten van de voortschrijdende versmelting moeten we maar op de koop toe nemen. Zoals de maandelijkse verhuizing van ambtenaren en parlementariërs tussen Brussel en Straatsburg of de zinloze regelzucht op microniveau op volstrekt irrelevante terreinen. Of de grootschalige geldverspillende subsidiestromen, resulterend in gigantische geldstromen naar onproductieve boeren in Frankrijk en onrendabele zinloze infrastructurele projecten door de EU heen. Spoorlijnen die van punt A naar niemandsland leiden, zijn voorbeelden van excessen volgend uit EU-subsidies. Geen zichzelf respecterende controlerende Rekenkamer zal ooit zijn handtekening onder deze geldspillende subsidiestromen durven zetten. Of hoeven zetten, waarmee het gemakkelijk blijft andermans geld uit te geven. De Europese droom mag wat kosten en critici zien het grotere plaatje niet. Eurofielen bedoelen natuurlijk dat de critici de ogen moeten sluiten en vooral niet moeilijk moeten doen.
Brussel laat tanden zien
Inmiddels ontvangen we - ongevraagd - onwelgevallige adviezen over onze begroting en beleidskeuzes als hypotheekrenteaftrek. En maken Europarlementariërs zich zorgen over het stemgedrag van de Nederlandse bevolking. Brussel heeft de wind in de rug. De kredietcrisis had de kwetsbaarheid van banken aan het licht gebracht. De eurocrisis hakt vervolgens stevig in op de banken. De Europese Centrale Bank (ECB) is met veel – voorheen ondenkbare – maatregelen gekomen om het financiële systeem niet te laten imploderen. Ondertussen vult de balans van de ECB zich met dubieuze bezittingen, doorgeschoven van de normale banken zodat zij niet meteen omvallen. Het gaat hier om schulden van weinig solvabele staten als Griekenland, of leningen met belabberd onderpand. Een verder instortende vastgoedmarkt kan dodelijk zijn.
Inmiddels worden honderden miljarden heikele euro’s door het wankele financiële systeem geperst. Indien grootschalige afwaarderingen aan de orde zijn, zal de pijn niet stoppen bij de ECB. Deze komt terecht bij de nationale overheden en uiteindelijk bij iedere burger. We ontkomen er niet aan om het Europese vangnet voor banken te formaliseren en het toezicht weg te halen van de individuele landen. In het kielzog zullen individuele landen meer garant gaan staan voor elkanders schulden. De financiële, economische en politieke macht verschuift hiermee onherroepelijk naar Brussel en Frankfurt.
Verkeerde visie komt uit
De zogenaamde visionaire politici hebben hun zin gekregen. Met dank aan de eurocrisis, die ze cynisch genoeg zelf hebben veroorzaakt door boterzachte voorwaarden op te stellen binnen het europact. Misselijkmakend.
